Już się nastudiowałaś?

Znów ojciec przywitał mnie z patelnią w ręcę w wiatrołapie. 

-Córcia?

-Tak! To ja!

-Bój się Boga, jest w pół do drugiej, co Ty tu robisz? Bartek nie przyjechał?

-Bartek jest w Warszawie, właśnie od niego wracam. Przyjechałyśmy z Moniką, przed chwilą ją odstawiłam do domu. 

-Bogdan! Czemu dziecko na progu trzymasz, nie dasz jej wejść do domu??? Chcesz coś do jedzenia?- przybyła moja mama w nocnej koszuli. 

-Nie, marzę o prysznicu i odrobinie snu. 

-To idź się kąpać a ja Ci łóżko rozłożę. 

Stojąc w strumieniach gorącej wody, zastanawiałam się jak powiedzieć rodzicom, że już nie wracam na uczelnię. To, że będą źli to było jasne jak słońce, ale miałam poparcie Bartka a On wydawał się dla mnie większą przeszkodą niż rodzice. Postanowiłam, że teraz się trochę prześpię a porozmawiam z nimi rano. 

Ledwie przyłożyłam głowę do poduszki a już spałam.

Obudziłam się koło 9, nie miałam ochoty wstawać w ogóle z łóżka, ale bezczynne leżenie mnie męczyło. Poszłam do łazienki, ubrałam się i skierowałam swoje kroki do kuchni. 
-Cześć tato. 
-Cześć córciu.- otworzyłam lodówkę i przeglądałam jej zawartość.- Ogrzejesz lodówkę jak tak będziesz bezmyślnie ją otwierać.- wymownie spojrzałam na mojego ojca i wzięłam tylko jogurt. 
-Gdzie mama?
-W pralni chyba.- ojciec był pochłonięty gazetą ale po chwili odłożył ją i spojrzał na mnie.- Powiedz mi Tosia co to za robota? Dzisiaj przyjechałaś do domu i dzisiaj pojedziesz do Łodzi? Szkoda paliwa na takie wycieczki. 
-Jedziemy w środę do Łodzi, nie dzisiaj.- otworzyłam jogurt i wyjęłam z szufaldy łyżeczkę. 
-A to Wy nie macie do środy zajęć?
-Mamy.
-To nie będziesz już chodziła na zajęcia? Już się nastudiowałaś?
-Jak przyjdzie mama to będę musiała z wami porozmawiać bo nie mam ochoty tłumaczyć tego każdemu z osobna.- poszłam do salonu, zostawiając sam na sam ojca z gazetą, którą ponownie wziął do ręki. Włączyłam telewizor i grzebałam łyżką w jogurcie, uświadamiając sobie, że wcale nie mam na niego ochoty. 
Dochodziła 11 kiedy mama nareszcie zjawiła się w kuchni. 
-Możemy porozmawiać?- zapytałam moich pierworodnych.
-Stało się coś?- zapytała moja mama marszcząc czoło, ojciec nic się nie odzywał tylko uważnie się przyglądał. Wzięłam głęboki oddech. 
-Dostałam kolejną propozycję siatkarską z której chcę skorzystać.- powiedziałam na jednym wydechu. 
-Co tym razem? Sopot czy Muszyna, skoro z Dąbrowy nie skorzystałaś.
-Loyola.
-Co? A która to liga?
-Uniwersytecka, w Stanach Zjednoczonych. 
-To jest żart?- zapytała mama siadając na krześle. Pokręciłam głową. 
-Dostałam maila z Uniwerstetu w Chicago. Proponują mi tam, naukę i możliwość grania w siatkówkę.- ojciec najpierw zbladł a później zrobił się prawie bordowy. 
-Wykluczone!!! Nigdzie nie pojedziesz!! Zaczęłaś już tutaj studia i tutaj je skoczysz!! Gośka! Powiedz coś!
-Niech najpierw porozmawia z Bartkiem, ciekawa jestem jak on na to zareaguje, jak nie będzie miał nic przeciwko to niech jedzie.- z wypowiedzi mamy wynikało, że miała ogromną nadzieję, że Bartek się nie zgodzi.
-Wczoraj rozmawiałam z Bartkiem, właśnie wracam od niego, kiedy tutaj przyjechałam. Namawiał mnie na ten wyjazd. W zasadzie tato, nie możesz mi zabronić, ja już podjęłam decyzję i nie zmienię jej. Przyjechałam tutaj tylko Was o niej poinformować.
-W takim razie jedź! Już! Nie ma Cię!!
-Bogdan!!- krzyknęłam moja mama. Świeczki stanęły mi w oczach. Ojciec przeszedł koło mnie, założył kurtkę i wyszedł z domu. Mama również ulotniła się z kuchni. Siadłam przy stole chowając twarz w dłoniach, po policzkach zaczęły mi płynąć łzy. 
Kiedy trochę się ogarnęłam, szybkim krokiem poszłam do pokoju. Zadzwoniłam do Moniki, powiedzieć, że ja jade do Bełchatowa i że jak chce to mogę ją podrzucić dzisiaj do Łodzi bo prawdopodobnie nie szybko pojawię się w domu. Powedziała, że brat podrzuci ją do Łodzi żebym się niczym nie martwiła i jechała do Bartka. Później jeszcze jeden telefon do Kurka upewnić się, że dotarli już z tej Warszawy, mieli być za jakieś pół godziny. Zabrałam najpotrzebniejsze rzeczy i jeszcze z wilgotnymi oczami wsiadłam do samochodu, ruszając w drogę numer 77. Głośno nastawione radio, pozwalało mi nie myśleć o sytuacji w jakiej się teraz znalazłam ale postanowiłam nie zmieniać decyzji. Bo chociaż przed wszystkimi udawałam, że cieszę się z wyboru studiów i zrezygnowania z Dąbrowy to teraz cholernie tego żałowałam. 


_________________________________________________________________



Wracam z kolejnym rozdziałem!! :D
Już w poniedziałek rozpoczęcie roku szkolnego, współczuję wszystkim uczniom powrotu do szkoły, natomiast wszystkich studentów pozdrawiam i gratuluję jeszcze miesiąca wakacji!! :D

Do przyszłego poczytania:

T.